Happy de peppie

Verzamelaar uit 1969, bevat oa I who have nothing maar dan van Andy Star en het fantastische Little Green Bag

Space party

The Spotnicks is een instrumentale rock groep uit Zweden, opgericht in 1961. Ze stonden bekend om het dragen van ruimtepakken en hun innovatieve electrische gitaar geluid. Ze hebben maar liefst 42 albums uitgebracht waarvan er zo'n 18 miljoen verkocht zijn.

Orange blossom special was in 1962 hun eerste internationale hit. Amapola was hun volgende hit, die stond in Zweden acht weken op de 1e plaats. In 1966 verloren ze hun populariteit behalve in Japan waar ze nog wel hits scoorden.

Ze toeren nog steeds, maar nu zonder ruimtepakken (ik wil ook zo'n tshirt ; - ))

Vermoeiend

Plaat uit 1981. Zwink was een Groningse band, opgericht in de jaren '70 die 'klassiek getinte, moderne swingende muziek' speelde. Dit is hun enige album. Het laatste nummer op kant 2 is de wals 'Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend'.

Heisse Platte

10" uit 1982

Seite 1

Extrabreit – Sturzflug (2:39)

Cats TV – Es tut mir leid (3:47)

Fee – Mach dich lieber anders tot (3:37)

Zero Zero – Irrenanstalt (3.26)

Katia – Messertraum (3:44)

Neue Heimat – Ich bau dir ein Schloss (3:27)

Seite 2

Nuala – Gran Canaria (4:28)

Die X-Agenten – Wanderer (4:00)

Tabu – Allein (4:20)

Die Chefs – Chauvinist (3:55)

Extrabreit – Allegro für Annemarie (2:01)

Een dure bloempot

De film On a clear day you can see forever kwam uit in 1970 en werd door de critici omschreven als 'a complete disaster' en/of 'an expensive failure'.

Ook de soundtrack kreeg commentaar. Barbara Streisand zingt gelukkig 6 van de 10 nummers aangezien Yves Montand minder op dreef is, 'his singing voice is as suspect as his English'.

Del?

Music For Pleasure (MFP) plaat uit 1970. Op kant A staat oa Paranoid, op kant B Don't play that song

Tussen de lakens

Jeanne Pruett (echte naam Norma Jean Bowman), geboren in 1937, is een Amerikaanse country zangeres die in 1973 een internationale hit scoorde met Satin sheets. Het nummer stond 3 weken op de eerste plaats in de hitlijsten. Dankzij dit nummer werd haar bijnaam 'Miss Satin Sheets'.

In de jaren '80 ging ze kookboeken schrijven en kookprogramma's presenteren. Ook opende ze haar eigen restaurant getiteld 'Feedin' Friends'.

Tegenwoordig is ze gepensioneerd, woont op een grote boerderij buiten Nashville en vaart af en toe met haar boot 'Miss Satin Sheets'.

I hear you

Deze Top of the Pops plaat verscheen in 1970, in totaal verschenen er tussen 1968 en 1985 92 TOTP-albums. Ik wil ze allemaal ; - )

Deze bevat oa In my chair & You've got me dangling on a string, op de achterkant staat de volgende tekst:

Every single Pop fan in the country has been screaming for the next issue of ’Top of the Pops’ (or so it seems to our hard pressed staff). Well, here it is - brighter, breezier, beatier than any of our previous issues and packed with twelve of the current hit tunes. You’ll listen to this album once, and you’ll play it over and over again. Never mind the neighbours - they’ll probably love it too! If you have a neighbour who’s a Square, never mind again, he’s bound to be converted after you’ve played it a few hundred times.

So Hip, Hip, you hippies; and Yipee, you yippies; go grab yourself this handful of rhythm and beat its brains out on your player until our next issue comes out - and when it does, yell for it loud and clear, for they’ll be moving off the shelf - but fast!

Alleen als ie ijs- en ijskoud is

Verzamelaar uit 1977. Bevat oa de Egyptische reggae van Jonathan Richman.

'Alle 14 favoriet' was het vervolg op 'Alle 13 goed'

In de disco

Album uit 1979, bevat oa I feel disco good.

Nooit meer in de disco

Noodweer in de disco

In de disco

In de disco

OJEE

"In de Horlepiep! wordt 't u gezellig gemaakt door: Slome Japie, Blonde Janny, Ragtime Anny, Jan Wanders, Sentimentele Loes, John Leverdingen, Chris & Co, Jan met de Pet, Willem de Snor, het koor De Schuine Schotten en het orkest De Doedelzakkers. Uw gastheer is Jaap Valkhoff."

De horlepiep of horlepijp (een verbastering van het Engelse hornpipe) is een solodans die door matrozen werd gedanst. Het is van origine een Schotse vissersdans die Hollandse zeevaarders in de 19e eeuw hebben meegebracht naar het vasteland. In Nederland wordt de horlepiep nog wel gedanst door volksdansgroepen, oa in plaatsen rond de vroegere Zuiderzee, meestal om toeristen te vermaken.

Ook het muziekinstrument waarop de melodie van de horlepiep vanouds werd gespeeld werd hornpipe of horlepiep genoemd. Het is een houten blaasinstrument met een riet als mondstuk, dat zich bevindt in een kap die vaak uit een hoorn is vervaardigd. Ook het uiteinde is van hoorn.

Jaap Valkhoff was een Rotterdammer van formaat

Speeldozen

In Seewen, Zwitserland is de Heinrich Weiss-Stauffacher collectie te vinden in het Museum of Music Automatons.

Dit album bevat 36 voorbeelden van draaimolens en bioscooporgels (voor de muzikale omlijsting van 'stomme' films).

I'm mighty glad

Mrs Mills (pseudoniem van Gladys Jordan) was een Engelse pianiste die vooral in de jaren '60 actief was en een aanzienlijk aantal platen opnam. Ze werd zo'n beetje populair tegelijk met de Beatles met wie ze ook een ruimte deelde in de Abbey Road studio's.

Deze plaat kwam uit in 1966 en bevatte oa Me and my shadow.

In 1971 en 1974 verscheen ze in de Morecambe and Wise Show waar ze een moppie/medley kwam spelen.

Een ander pareltje van haar:

(ze doet me ineens aan Erica Terpstra denken..)

Escape the landscape

Landscape was een Engelse band die slechts drie albums uitbracht. Dit eerste album verscheen in 1979 en bevat tien instrumentale nummers met jazz-funk invloeden. De band werd in 1974 opgericht waarna ze constant op tournee gingen met een combinatie van jazz, punk en rockmuziek. Eind jaren '70 gingen ze met (drum) computers aan de slag waarna de muziek electronischer werd richting synthpop.

Hun grootste hits waren Einstein a go-go en Norman Bates uit 1981.

Dit album bevat oa een nummer over Sonja Henie, een kunstschaatsster uit Noorwegen die 10 keer wereldkampioene werd.

Mannen met petten

Single van de Men without Hats uit 1983, met op kant 1 Living in China en op kant 2 Modern dancing.

Leg je oor te luisteren

Deze plaat met geluiden van oa vogels, treinen, de straat en de sauna is opgenomen in 1975. De binnenhoes bevat de handgeschreven intrigerende tekst:

"ik weet niet waar

maar ik zoek je"

Op de achterkant van de hoes staat het volgende:

"Het ligt in de aard van geluidstechnici dat ze alles steeds verder willen perfectioneren. Daarom ook is Phonograms opnametechnicus Onno Scholtze nog een stapje verder gegaan. Voor deze demonstatie-lp werkte hij met een 'levend' hoofd - en wel met zijn eigen. In elk van zijn oren bevestigde hij een heel klein microfoontje en fungeerde aldus als opname-apparaat. Een plastic namaakhoofd met in elke gehoorgang een microfoon werd gebruikt voor de muzieknummers die ook op de plaat staan. Zo begint kant 2 met een opgewekte Dixie-band*. Daarop volgt iets totaal anders, het 'hoofd' legt het oor te luisteren bij een sauna. De masseur is vol energie aan het werk. "De microfoons vielen bijna uit mijn oren", zei Scholtze..

Dit is een lp om met gesloten ogen naar te luisteren. Kunsthoofd-stereo herschept de wereld waarin wij leven en maakt ons ervan bewust dat het een fantastische wereld van geluiden is."

* Nl de Animal Crackers met I'm nobody's sweetheart now

Koddig

Dixieland wordt gezien als de 'blanke' variant van de rond dezelfde tijd (rond 1917) ontwikkelde New Orleans Jazz. Blanke muzikanten maakten van de jonge, zwarte jazzmuziek een wat boertige en ouderwetse versie; Dixieland. Dit had zelfs een racistische ondertoon; blanke musici verfden hun gezicht zwart en gedroegen zich koddig. Duidelijk in een poging om van zwarte musici een karikatuur te maken. Een bekend voorbeeld hiervan is de blanke zanger Al Jolson die voor de film The Jazz Singer zwart werd geverfd.

Dixieland wordt gespeeld in vierkwartsmaat. Hierbij spelen banjo, piano en slagwerk meestal alle 4 tellen van de maat, terwijl de basinstrumenten, dus contrabas of tuba al dan niet samen met de linkerhand van de piano, afwisselend twee of vier tellen in de maat spelen. Kenmerkend voor het genre is verder dat de koperblazers met klarinet gelijktijdig improviseren. De traditionele rolverdeling is dat de trompet de melodie min of meer vrij omspeelt, de trombone met karakteristieke glissandi de overgang van het ene akkoord naar het volgende aangeeft en de klarinet, binnen de gegeven harmonieën, aanvullende stemmen improviseert.

Dit album bevat oa Down by the riverside, Nobody knows the trouble I've seen en When the saints go marching in

Wim, Dim en Pim

Album van de Reunion Jazz Band uit 1966, bevat oa Blue and sentimental en African queen. 'Blue and sentimental' is geschreven door Count Basie en door hem voor het eerst opgenomen in 1938. Deze versie van Ike Quebec (tenorsaxofonist) uit 1961 is ook fraai.

Na dit eerste deel volgde nog de delen 2 en 3:

Wunderbar (part 5)

Bevat oa de door Klaus Wunderlich bewerkte versie van Mag der Himmel euch vergeben van Friedrich von Flotow uit zijn opera Martha (uit 1847). 

Wunderbar (part 4)

Plaat uit 1972, bevat oa de orgelversie van The lion sleeps tonight, Tweedle dee-Tweedle dum, How do you do, Is this the way to Amarillo and I don't know how to love him

Rake poes

Bevat oa Pour un flirt (uit 1971).

Vreemde vogelaar

Album uit 1977. Kant A bevat 31 vogelgeluiden met commentaar van Rien Poortvliet, kant B bevat dezelfde vogelgeluiden maar dan zonder commentaar.

Rien Poortvliet (1932-1995), illustrator/schilder van natuurtaferelen en dieren, verwierf internationale bekendheid met zijn kabouterserie. Zijn eerste boek 'Jachttekeningen', Poortvliet was hartstochtelijk jager, verscheen in 1972. Tegenstanders van de jacht noemden hem ook wel Rien Moordvliet. Voorstanders vonden zijn tekeningen/boeken geweldig. Op televisie deed hij het ook goed met zijn pijp, puntbaardje, ribfluwelen broeken en geruite jasjes. Gedurende enkele jaren was Poortvliet ook panellid bij het programma Zo Vader, Zo Zoon

Dead or down

Deadline is een project van oa Bill Laswell (bassist, producer & eigenaar van een record label).  Laswell's commerciële doorbraak kwam in 1983, na de release van Herbie Hancock's studioalbum Future Shock. Laswell produceerde dit album, speelde in bijna alle nummers basgitaar en schreef samen met Hancock het grootste gedeelte van de nummers. Het nummer 'Rockit' wordt gezien als een zeer belangrijk moment in de geschiedenis van de hiphop en het turnabilism. Het was het eerste nummer waarin gescratcht werd.

Down by law is uitgebracht in 1985 en bevat oa Afro Beat en Makossa Rock. Het volgende, tevens laatste, album van Deadline kwam uit in 1991 en was getiteld Dissident 

Komt een man bij de dokter

Mozes (Max) Tailleur (1909-1990) was een Joodse grappenmaker gespecialiseerd in Joodse humor en Sam-en-Moos-moppen. Hij werd geboren in een eenvoudig gezin in de Amsterdamse Jodenbuurt. Zijn vader was handelsreiziger en fabrikant en zijn moeder huisvrouw. Als schooljongen was Max al bezig met het amuseren van anderen. Serieuze betrekkingen als handelsreiziger en diamantslijper werden een mislukking. Tijdens de Duitse bezetting van Nederland slaagde Tailleur er in om naar Zwitserland uit te wijken. Na de invasie in Frankrijk ging hij naar Engeland waar hij zich bij de Prinses Irene Brigade aansloot. Hij trad daar op voor de militairen. Later terug in Nederland werd hij tekstschrijver voor cabaretiers zoals Snip en Snap. In 1952 begon Tailleur het cabaret De Doofpot in een voormalig café aan het Rembrandtplein, waar hij tot 1966 met veel succes moppen tapte. Om gezondsheidsredenen moest hij eind jaren '60 stoppen, maar in 1971 begon hij De Geinlijn waar men heen kon bellen om de mop van de dag te horen. Na zijn dood liet Max Tailleur een kaartsysteem met 50.000 moppen na. Zijn lijfspreuk luidde: Ik lach om niet te huilen.

Of je worst lust

Braak was een Utrechtse band die eind jaren '70 tot begin jaren '80 redelijk populair was. Ze begonnen in 1978 als begeleidingsband van Lenny Kuhr. Aangestoken door de destijds beginnende Nederpop van Normaal en Bots begonnen ze onder het motto "Beter Nederlands dan tweedehands" Nederlandse rock te spelen. Dan volgen er wat ledenwisselingen tot in 1981 de plaat 'Heldenkermis' uitkomt waarvan de nummers "De dans van de maagd" en "Tempo" als singles verschijnen. Braak mist de Nederpoprage van 1982 en 1983 (Doe Maar, Toontje Lager, Het Goede Doel etc.) volkomen en als in 1983 hun single "Donker om je heen" flopt stoppen ze ook met optreden. André Hazes pikte het nummer een jaar later op en scoorde er wel een hit mee. Daarop probeert Braak het in 1984 nog eens met de mini-LP "Ik weet wat je lust" maar ook dit album flopt en de band stopt ermee. In 1996 verschijnt onverwachts nog de single "Ik ben klaar voor de champagne". Dit nummer is al uit 1980 toen Cherry Wijdenbosch nog bij Braak zong.

Dreaming the shoes

Bert Kaempfert (1923-1980) was een Duitse componist, arrangeur en bigbandleider. Voor de opkomst van James Last behoorde Kaempfert samen met Max Greger tot de succesvolste Duitse orkestleiders van na de Tweede Wereldoorlog.

Kaempfert bewerkte oa het Duitse volksliedje "Muss i denn zum Städtele hinaus" dat onder de titel "Wooden Heart" Elvis Presley een wereldhit opleverde.

Zijn compositie African Beat (1962) is de herkenningsmelodie geworden van het sprookje 'De Indische waterlelies' in de Efteling, waar het wordt gespeeld door een kikkerorkest en een ganzenemsemble.

Kaempfert schreef zo'n 400 composities en maakte zeker 750 orkestarrangementen. Tot aan zijn dood werden er wereldwijd 150 miljoen platen met zijn melodieën verkocht.

In de ritmesectie van Kaempferts orkest zaten meestal twee bassisten. De eerste bassist speelde jazzy baslijnen op contrabas ("walking bass"). De tweede bassist speelde gedempte staccato basgitaar met plectrum. De basgitarist maakte hiervoor gebruik van een 6-snarige bas, de Fender VI. Deze basgitaartechniek werd bekend als de zogenaamde "Knackbass". De twee bassisten speelden of hetzelfde loopje (de contrabas verdubbelde dan de noten) of speelden een tegengesteld loopje of in after-beat. Dit dubbele basgebruik bepaalt voor een groot deel de meteen herkenbare "Kaempfert-Sound".

Dit album uit 1959 bevat oa Blue Moon, The bass walks en April in Portugal

Klassieke sampler

Marble Arch bracht laag geprijsde albums uit. Deze klassieke verzamelaar uit 1968 bevat oa de Pizzicato Polka van Strauss en de Notenkraker van Tchaikovsky (op de hoes geschreven als Tchiakovsky).

Marble Arch is een monument in Londen aan de rand van Hyde Park. Het monument werd in 1828 ontworpen door John Nash, naar het voorbeeld van de Boog van Constantijn in Rome. Het is gemaakt van wit marmer uit Carrara. De boog was bedoeld als toegangspoort via The Mall tot het eveneens door Nash vernieuwde Buckingham Palace. In 1851 werd de boog verplaatst naar de huidige locatie. Een hardnekkig verhaal wil dat dit kwam omdat de koninklijke koets niet door de poort kon. Traditioneel mogen alleen leden van de koninklijke familie en de Royal Horse Artillery de poort passeren. In het monument bevinden zich drie kleine ruimtes, die tot 1950 werden gebruikt als politiebureau, eerst voor de agenten die opzicht hielden over het park en later voor de hoofdstedelijke politie.

Op z'n fins (part 3)

Letkis is de titel van een grote internationale Finse hit uit 1965. Het is een verbastering van de naam van een Finse dans, de letkajenkka. Er waren destijds diverse uitvoeringen van dit lied. In Finland werd het lied gezongen door Katri Helena, in Nederland waren de bekendste versies (allen instrumentaal) van Stig Rauno, The Wild Ones en de Dutch Swing College Band. Het Finse woord letkajenkka bestaat eigenlijk uit twee delen: letka (rij, lijn) en jenkka (dans). Er wordt een ketting van mensen gevormd, waarbij ieder zijn voorganger bij de heupen (of schouders) vasthoudt. Op de maat van de muziek wordt steeds een aantal maal voorwaarts gesprongen en een enkele keer achterwaarts. De choreografie: een sprong voorwaarts, een sprong achterwaarts, drie voorwaarts; dit geheel driemaal; zwaai met de linkervoet naar links en terug; zwaai met de rechtervoet naar rechts en terug; drie sprongen voorwaarts.

Een Nederlandstalige cover bleef niet uit. Die versie van Trea Dobbs heette Ploem ploem jenka. Met dat nummer deed ze mee aan het Nationaal Songfestival van 1965. Het lied eindigde als derde, achter inzendingen van Conny Vandenbos en Ronnie Tober. De versie van Trea Dobbs was overigens niet de enige Nederlandstalige cover van Letkis. Ook Johnny Hoes bracht een versie uit waarin hij beschrijft hoe de Letkis gedanst moet worden:

Een, twee, rechterbeen omhoog

Een, twee, linkerbeen omhoog

Nog eens daarna tot besluit

Spring voor en achter en dan driemaal vlug vooruit

Het Cocktail Trio maakte weer een parodie op "Ploem Ploem jenka" onder de titel "Pretka Jenka, Origineel Finse onderkleding voor dames en heren!"

Let's honky tonk

Honky-tonk is een muziekgenre dat in de jaren '50 en '60 van de vorige eeuw populair was.

'Livemuziek en uitbundige drinksfeer', zo wordt in het zuiden van de VS een honky-tonkgelegenheid gekarakteriseerd. Een meer stilistische verklaring ligt in de populaire muziek. Daar staat de uitdrukking honky-tonkpiano voor, een in de bluesmuziek veelvuldig gebruikte manier van bewust vals pianospel, maw de vertolker van deze muziek gebruikt een ontstemde piano. In de hedendaagse Amerikaanse omgangstaal verstaat men onder "Let’s Honky Tonk" ook de uitnodiging voor een feest of eenvoudigweg losgaan. Basisidee van honky-tonk is verschillende horecagelegenheden –clubs, bars, cafés, restaurants- in één stad in één netwerk samen te brengen, wat leidt tot één groot muzikaal stadsevenement. Artiesten uit verschillende muziekrichtingen treden tegelijkertijd op. Stijlen die in ieder geval aan bod komen zijn oa blues, rock 'n roll, salsa, reggae, tango en swing. Marting Gale is de bekendste naam uit de Nederlandse honky-tonkwereld. Hij bracht een tiental platen uit in dit muziekgenre, vaak versnelde medleys. Zijn muziek duikt nog vaak op in de televisieserie Bassie en Adriaan wanneer er een slapstickscène voorkomt.

Dit album bevat oa de honky-tonk versie van Old Mc Donald, Sugarbush, El rancho grande en Loch Lomond

Knotsgek

Kinderpopplaat uit 1980 nav de serie De Familie Knots.

Legendarische uitspraken van Hetty Heyting (als Tante Til de kunstschilderes, onhandige oma Knots en achternichtje Hansje), Jan-Simon Minkema (als opa Knots, onderwijzer Arend Vogel en onkel X) en Marnix Kappers (als neef Herbert, vader Vogel en bemoeizuchtige buurvrouw Pronk):

Een kloddertje roze hierrrr... een kloddertje roze daarrrrrr (Tante Til)

Wel alle penselen in een pot vernis! (Tante Til)

Ouwe zemelaar! (Oma Knots)

Hallo, wie spreekt mij? (Opa Knots)

Hè mens, wat ben je toch onhandig! (Opa Knots)

Ajoo altesaam! (Neef Herbert)

Exact! (Neef Herbert)

Hands up, wat is je code, makker? (Onkel X)

Duitse slagers

Bevat oa Ich hab' die Liebe geseh'n, Via España en last but not least Eine neue Liebe.

'Song sung blue' is geschreven door Neil Diamond, het was zijn zijn tweede nummer 1 hit.